Uithuwelijking in de islam
In het boek 'Een moslima ontsluiert' (
(Naema weet haar ouders een huwelijk hebben gepland voor haar, zoals dat de gewoonte is in hun familie en cultuur, maar weigert zich daar bij neer te leggen. Haar ouders reizen toch af naar Pakistan om de 'deal' daar te regelen. Terug in Nederland barst de bom.)
Het is stil als ik binnenkom. Ik voel de spanning. Mijn broers en zussen kijken me aan alsof ik een misdaad heb begaan. Jeetje, iedereen is boos op mij!
Het feest verloopt zoals gebruikelijk. Veel eten, wat rondhangen en naar de satelliet-tv kijken. Weinig aandacht voor de anderen.
Na het eten zitten we met z’n allen bij elkaar in de woonkamer.
Daar komt de speech!
“Naema,” spreekt mijn vader me streng en krachtig toe, “jij bent klaar om te trouwen en wij zijn naar Pakistan geweest om je huwelijk te regelen. We hebben er kennisgemaakt met een heel goede familie en hun zoon is perfect geschikt voor jou.”
Daar gaan we weer.
“Deze man is ook bereid om met jou te trouwen.”
Bereid om met mij te trouwen… Alsof ik een zielig hoopje mens zou zijn, een wanhopige idioot. Alsof mijn leven niets zou voorstellen als ik niet getrouwd zou zijn met een Pakistaanse man. Zouden ze me nu echt nog meer onder druk willen zetten om in te stemmen met een verloving?
“We hebben je verloofd met Tariq.”
Stilte.
“Je bent verloofd.”
Mijn vader praat zacht maar zijn woorden komen keihard aan, als een veroordeling tot levenslange gevangenisstraf.
Ik voel me heel klein worden, week in mijn maag. De stilte is pijnlijk. Mijn broers en zussen kijken me aan met een blik die doet vermoeden dat ze al veel langer weten wat er aan de hand is, alleen mochten ze het van papa niet vertellen. In de ogen van mijn oudste zus lees ik bezorgdheid. Zij is al jaren getrouwd met een Pakistaan.
Alleen een huwelijk met een Pakistaan is een gelukkig huwelijk.
Mijn vader is nog niet uitgepraat.
“Pakistaanse ouders zijn verplicht om hun kinderen uit te huwelijken. Jij bent een Pakistaanse vrouw en geen Nederlandse. Je moeder en ik gaan niet werkloos toekijken hoe jij je onttrekt aan je plichten als goede moslim en goede Pakistani.”
Ik voel een brok in de keel maar wil niet huilen. Ik moet sterk zijn. Het enige wat er uitkomt, is een onzekere fluistering.
“Ik had toch gezegd dat ik niet met Tariq wilde trouwen, toen aan de telefoon? Waarom hebt u hem dan toch met mij verloofd?”
Ik slik mijn angst weg en begin opnieuw.
“Ik heb toch het recht om zelf mijn partner uit te kiezen?! Zonder mijn toestemming kàn er geen verloving zijn.”
Maar mijn vader heeft geen zin in een discussie.
“Naema, ik had je al verloofd voor je me in Pakistan belde. We hebben je verteld wat we gingen doen voor we vertrokken.”
Ik ben sprakeloos.
Mijn vader luistert gewoon niet. Het heeft geen zin dat ik hem tegenspreek.
Een moslima ontsluiert,