Relaties en contactbureaus: de on-line revolutie

Met de komst van het internet is de paarvorming schijnbaar in een nieuwe fase getreden. Waarom nog de moeite nemen om een partner te zoeken in het echte leven als je hem of haar on-line kan vinden? Maar krijg je daarmee ook een echte partner?


Miljoenen mensen speuren via de computer dagelijks naar hun droomdate en tal van virtuele relaties zijn ook daadwerkelijk bezegeld in de echte wereld. Het virtuele contactbureau maakt het mogelijk om vanachter je pc op zoek te gaan naar je grote liefde in almaar uitgebreidere databanken. Waarbij wel verondersteld wordt dat je zelf een eerlijk profiel inbrengt, wat dan weer de achilleshiel van het hele systeem blijkt te zijn. 

Helemaal anders verloopt het chatten via internet. De chatter kan – hoeft niet – zijn eigen identiteit afleggen, zijn lichaam negeren, voorwenden een andere persoon te zijn, zelfs van het andere geslacht. In de chatrooms kan hij/zich probleemloos een fictieve identiteit aanmeten. Je kan de – in de chatrooms verplichte – identificatie via asl (age/sex/location) dus volkomen uit je duim zuigen. Daardoor krijgen vele gesprekken in chatrooms een anoniem karakter en worden, ontdaan van elke referentie naar een werkelijke persoon, losgekoppeld van een concreet lichaam, ontlichaamd. De gesprekken hebben vaak ook een meer expliciet erotisch karakter. Als er twee schermpjes tussen de gebruikers zitten, vallen nogal wat remmingen weg. Seksueel getinte uitspraken zijn schering en inslag op de chatbox voor jongeren, waarvan de meesten volgens de wet niet eens seks zouden mogen hebben.

Waarom on-line dating niet (vaak) werkt

Relatiebureaus geven doorgaans een bredere invulling aan het contact dan de klassieke huwelijksbureaus. Je hoeft niet meer zonodig te streven naar een huwelijk. Eenieder die zich alleenstaand verklaart, soms zelfs op zoek is naar een buitenechtelijke relatie, kan terecht bij een relatiebureau. Waar je dan kan kiezen voor persoonlijke bemiddeling (op basis van hun expertise stellen ze mogelijke partners aan elkaar), dan wel zelfselectie (de leden kiezen zelf kiezen uit een periodieke ‘catalogus’). Met foto’s en – eerder uitzonderlijk – videobemiddeling als visuele toetssteen.
Zo’n contactbureau kan inderdaad de kans vergroten dat je iemand tegenkomt. De vraag is of je de keuze voor partner op de lange termijn wel kan vatten in feiten, cijfers en vragen.

Wat geldt voor contactbureaus, geldt net zo goed voor on-line dating. Er is veel te veel essentiële biogrammatische informatie over je prospectieve partner die je via internet moet ontberen. Je leert elkaar kennen op basis van irrelevant cijfermateriaal en geflatteerde beelden. Zo kun je elkaar helemaal gek maken en je fantasie de vrije loop laten. Of dat een goeie zaak is, zou ik niet durven zeggen, maar in plaats van een binnenweg zou het wel eens een grote omweg kunnen zijn om een partner te vinden. Ga maar eens een avondje stappen met iemand die in werkelijkheid onuitstaanbaar blijkt te zijn, of veel dommer dan hij/zij zich voordoet. …

Verliefd worden is een sociale activiteit

De doorslaggevende factoren voor succesvolle partnerkeuze komen alleen aan het licht bij persoonlijk contact. Dat sociaal gedrag moet je aanleren in zoveel mogelijk echte sociale contacten, en je leven lang blijven onderhouden. De ontmoeting in levende lijve blijft hoe dan ook de lakmoesproef van een mogelijke partnerkeuze. In één oogopslag krijg je al een heleboel informatie mee. Je ziet ook de lichaamstaal, je hoort een stem en een taal, je ruikt iets (hopelijk aangenaam). Het is de vruchtbare voedingsbodem van een evenwichtig relationeel bestaan, helemaal biogrammatisch en veruit de meest betrouwbare manier om een partner te vinden die je je leven lang – of toch een groot deel ervan – gelukkig kan maken. (Jeff Hoeyberghs)

 

 

 









© Vivat.be 2020