Pijn bij het vrijen door vaginitis

Vaginitis is een ontsteking van de vagina. Pijn en irritatie ter hoogte van de vulva of de vagina en abnormaal vaginaal verlies zijn de belangrijkste symptomen. De aandoening is niet zeldzaam, ongeveer twee vrouwen op drie krijgen er minstens een keer in hun leven mee te maken. Maar het blijft een probleem dat een beetje extra aandacht verdient, want een vervelend gevoel bij het vrijen kan een goed sexleven in de weg staan.


Bij vaginitis gaat de geur, de hoeveelheid, de textuur of de kleur van het vaginaal verlies veranderen. Er kan ook pijn in de vagina optreden, of een branderig gevoel bij het plassen of tijdens het vrijen. Ook opzwelling en roodheid van de schaamlippen komt voor, en soms zelfs licht bloedverlies. Maar het is heel goed mogelijk dat een vrouw geen enkel van boven beschreven symptomen vertoont en toch een vaginale infectie heeft opgelopen.

Oorzaken en risicofactoren

De meest voorkomende oorzaak van vaginitis is een besmetting door bacteriën, virussen, parasieten of gisten. Soms woekeren bepaalde bacteriën of schimmels in de vagina en zorgen zo voor de ontsteking. Het kan ook zijn dat een ziekteverwekkend micro-organisme de vagina wordt binnengebracht tijdens het seksueel contact. Vaginitis wordt onder meer veroorzaakt door chlamydia, syfilis, gonorroe, trichomonas en genitale herpes.

Vaginitis kan echter nog andere oorzaken hebben, al zijn die dan zeldzamer. Atrofische vaginitis, bijvoorbeeld, wordt veroorzaakt door een daling van het oestrogeenniveau. Dit kan voorkomen na de menopauze, of na een operatie aan de eileiders.Vaginitis kun je ook oplopen door irritatie. De oorzaak is in dit geval een chemisch product dat de vagina irriteert of een allergische reactie op een spermicide, een vaginale douche, detergent, geparfumeerde zeep, wasverzachter, latexcondooms of simpelweg een tampon die te lang in de vagina blijft zitten.

Een dergelijke infectie is niet heel ernstig, op voorwaarde dat ze correct behandeld wordt. Anders kunnen er complicaties optreden, zoals een acute ontsteking van één of zelfs van beide eileiders.

Sommige vrouwen zijn extra gevoelig voor vaginitis. Het gaat om diabetici die hun suikerziekte niet onder controle hebben, zwangere vrouwen of allergielijders.

Er zijn ook externe factoren die het risico op vaginitis vergroten. Gisten gaan woekeren bij oververmoeidheid, antibioticagebruik of gebruik van de anticonceptiepil. Ook allergieën, het dragen van synthetisch ondergoed, een suikerrijk dieet en behandelingen met oestrogeen dragen bij tot het verschijnen van gisten.

Het gebruik van een spiraal of vaginale douche kan het risico op bacteriële vaginose vergroten. Het spreekt voor zich dat ook onbeschermde seks met één of meerdere partners de overdracht van ziekmakende micro-organismen kan bevorderen.

Preventie

Een goede preventie begint bij het vermijden van risicofactoren. Aandacht voor de intieme hygiëne is een eerste vereiste. Vermijd geparfumeerde producten of vaginale deodorants, overdrijf niet met vaginale douches, verwissel tampons en maandverband op tijd. Na een toiletbezoek is het aangeraden om met het toiletpapier van voren naar achteren te bewegen, zo komen de bacteriën uit de darmen niet in de vagina terecht. Wat kledij betreft draag je het liefst katoenen ondergoed dat je warm wast met bleekwater. Draag ‘s nachts geen ondergoed. Ook leggings en nylonkousen worden beter vermeden. Tenslotte is het aangeraden om natte badpakken onmiddellijk na het zwemmen uit te doen.

Om te voorkomen dat vaginitis terugkomt, wordt aangeraden yoghurt te eten en er een evenwichtig voedingspatroon op na te houden. Vooral voedingsmiddelen die rijk zijn aan vitamine A en betacaroteen (lever, zoete aardappelen, wortelen), aan vitamine C (citrusvruchten, broccoli, rode en groene paprika’s), en aan zink (oesters, vlees, noten, peulvruchten). Om vaginale gisten tegen te gaan, moet je suiker, fruitsappen en allergene voedingsmiddelen vermijden .

Vaginitis is te behandelen met middelen uit de klassieke geneeskunde. De duur van een behandeling varieert van enkele dagen tot twee weken. Experimenteren met zelfmedicatie is hier uit den boze. Je partner moet zich ook laten behandelen, want hij kan drager zijn van de infectie zonder symptomen te vertonen. Als hij zich niet laat behandelen, loop je het risico dat hij je opnieuw besmet.

Philippine Campener









© Vivat.be 2020