In het spoor van Da Vinci (of toch niet?)

Almaar meer toeristische bestemmingen en attracties zijn gelinkt aan mythes of verzonnen verhalen. Mensen willen Troje bezoeken omdat ze Troy gezien hebben, Het Laatste Avondmaal bestuderen omdat ze De Da Vinci Code hebben gelezen en naar Glastonbury gaan omdat de Heilige Graal daar verborgen zou zitten. En op al die plaatsen wrijven de plaatselijke handelaars en toeristische diensten zich in de handen. Wat dan nog, als er bij hen in de buurt in feite niets gebeurd is? Dient een vakantie niet om te dromen?


De suppoosten van de Santa Maria della Grazie-kerk in Milaan worden sinds enkele maanden overspoeld met vragen over het pronkstuk van de kerk, de levensgrote muurschildering Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. Is dat nu Maria Magdalena aan Jezus’ rechterzijde? En wiens hand zien we daar dan? De nieuwsgierige bezoekers hebben De Da Vinci Code gelezen, de bestseller van Dan Brown. Een roman, voor alle duidelijkheid, maar een groot deel van de lezers lijkt plots aan de geschiedenis te twijfelen zoals ons die altijd geleerd is. In Parijs zakken ze massaal af naar de kerk van Saint-Sulpice, op zoek naar de overblijfselen van de Egyptische tempel die daar volgens het verhaal van Brown ooit zou gestaan hebben. Terwijl de zogezegde zonnewijzer in het midden van de kerk gewoon de eerste nulmeridiaan was, later verplaatst naar Greenwich. In het Louvre willen de mensen dan weer weten waar (in het boek) de conservator werd vermoord en of de Mona Lisa nu daadwerkelijk een zelfportret is van Leonardo, want was dat geen homofiel? Onder het motto ‘Cracking The Da Vinci Code’ organiseert een plaatselijk reisbureau zelfs een rondleiding die alle locaties uit het boek aandoet en de toeristen ertoe aanzet om zelf detective te spelen. 

Overigens is het vorige boek van Dan Brown, De Bernini-koepel,opnieuw uitgebracht, en lokt nu ook massa's lezers naar Rome.

Onwetendheid? Heiligschennis? De bedevaarders die Lourdes bezoeken, gaan ook maar af op een sprookje, en zou aartsvader Abraham werkelijk een verbond met God hebben gesloten op wat nu de Tempelberg heet in Jeruzalem?

En zo zijn er wel meer toeristische bestemmingen waarvan de status eigenlijk op een mythe berust.

  • Troje Er bestaat geen enkel concreet bewijs dat de grote veldslag uit de Ilias van Homeros ooit heeft plaatsgevonden, laat staan dat dat in Troje zou gebeurd zijn, in de buurt van het Turkse Hissarlik. Er is ook vandaag nog niets te zien maar toch probeert de regionale overheid toeristen te lokken. Niet dat ze zich in het verleden ooit iets hebben aangetrokken van de antieke Griekse overblijfselen, maar als de kassa rinkelt, kunnen vijanden soms heel snel vrienden worden. Het resultaat: een lelijk houten paard en een stuk of wat souvenirshops. De spektakelfilm Troy (met Brad Pitt in de rol van Achilles) heeft de toeristische belangstelling voor Troje nog versterkt, maar de plaats ziet er voor de rest eerder zielig uit dan heroïsch.
  • Glastonbury, in het zuidwesten van Engeland, maakt aanspraak op de Heilige Graal. Koning Arthur zou er begraven liggen, langs de weg verwelkomen grote borden de bezoekers in het mythische ‘Land of Avalon’ en het is hier dat Jozef van Aritmathea de Heilige Graal zou achtergelaten hebben. Glastonbury is de laatste jaren uitgegroeid tot een bolwerk van new age, nieuwe heksen en alchemisten, druïden en fantasten. Die in de vele plaatselijke winkels op hun wenken bediend worden. Op zoek naar toverstokken, glazen bollen, middeleeuwse en spirituele snuisterijen of souvenirs? Glastonbury is the place.

Ook te lezen

    







© Vivat.be 2020