In het spoor van Hercules 2
Voor zijn tweede werk hoefde Hercules niet lang te reizen. Maar in Lerna wachtte hem dan ook de monsterachtige hydra.
Het Tweede Werk: Hercules verslaat de Hydra van Lerna
Het moet een verschrikkelijk monster geweest zijn, de hydra die Hercules verslagen heeft, een reusachtig soort inktvis met negen koppen die allemaal gif konden spuwen. En waarvan één kop onsterfelijk was. Telkens als onze held een kop afhakte, kwamen er onmiddellijk twee nieuwe tevoorschijn. Gelukkig had Hercules zijn neef Iolaus meegebracht, die volgens de legende ooit het wagenrennen zou gewonnen hebben op de Olympische Spelen. Met brandende toortsen verhinderde Iolaus de aangroei van nieuwe koppen en uiteindelijk wist Hercules ook de negende, onsterfelijke kop af te hakken. Die begroef hij in de grond, op de weg van Lerna naar Elaeus, en legde er een zware rotssteen op. Het lichaam van de hydra sneed hij open, om zijn pijlen in het dodelijke gif te kunnen dompelen.
In Lerna zouden wij niet willen logeren. Het kustdorp ligt in de Golf van Argos, recht tegenover het mooie, oude havenstadje Nafplio. Mooi uitzicht, heerlijk rustig, daar niet van, maar hier heersen de inboorlingen. Langs de grote weg staan ettelijke schreeuwerige discotheken. We zien bijna uitsluitend borden en wegwijzers in Grieks schrift. Op toeristen zitten ze hier niet te wachten. Alleen de prehistorische opgravingen lokken af en toe een enkele bezoeker.
Het nabijgelegen Nafplio, in de 19de eeuw kortstondig de hoofdstad van Griekenland, is wel een toeristische trekpleister. De Engelse romanticus Lord Byron heeft hier ooit nog verbleven en gaf daarmee de aanzet tot het hellenisme, een bevlogen ideologie die de waarden en verwezenlijkingen van het oude Griekenland wilde doen herleven. De Grieken zelf waren hun glorierijke verleden al bijna vergeten, na vijftien eeuwen verdeeldheid, overheersing, onderdrukking en plunderingen, maar onder impuls van de artistieke en intellectuele elite, gesteund door de toen al machtige reders en kooplui, ontstond er langzaam een Grieks eenheidsgevoel. Dat vooral in en om Nafplio, centraal gelegen tussen de belangrijkste historische sites, uitbundig gecultiveerd werd. Zeker nadat Otto, de eerste koning van Griekenland, er in 1832 aan land was gegaan. Niet Otto Rehhagel, sinds het EK in Portugal ook wel Reherakles genoemd, maar toch ook een Duitser. De 17-jarige Otto von Wittelsbach, zoon van koning Ludwig I van Beieren, werd in 1829 door de Europese grootmachten aangezocht om koning te worden van het nieuwe land, nadat een andere Duitse edelman het aanbod hooghartig had afgewezen. Leopold von Sachsen-Coburg zou een dik jaar later wel koning van België worden. Als wij konden kiezen, we zouden het wel weten.
We eten inktvis in de hoofdstraat van Nafplio, op één van de vele terrassen. Ik probeer me zo’n beestje honderd maal groter voor te stellen, en met negen koppen. ‘Dichterlijke overdrijving,’ meende de Romeinse auteur Pausanias in zijn Beschrijving van Griekenland (Hellas). ‘Ik geloof graag dat die waterslang groter was dan normaal, en dat ze een dodelijk gif afscheidde, maar volgens mij had het beest maar één kop.’
Moet een makkie geweest zijn, dat tweede werk.