In het spoor van de Da Vinci Code
Er is een heel nieuwe vorm van toerisme ontstaan. De suppoosten van de Santa Maria della Grazie-kerk in Milaan worden sinds enkele maanden overspoeld met vragen over het pronkstuk van de kerk, de levensgrote muurschildering Het Laatste Avondmaal van Leonardo da Vinci. Is dat nu Maria Magdalena aan Jezus rechterzijde? En wiens hand zien we daar dan?
De nieuwsgierige bezoekers hebben De Da Vinci Code gelezen, de bestseller van Dan Brown. Een roman, voor alle duidelijkheid, maar een groot deel van de lezers lijkt plots aan de geschiedenis te twijfelen zoals ons die altijd geleerd is. In Parijs zakken ze massaal af naar de kerk van Saint-Sulpice, op zoek naar de overblijfselen van de Egyptische tempel die daar volgens het verhaal van Brown ooit zou gestaan hebben. Terwijl de zogezegde zonnewijzer in het midden van de kerk gewoon de eerste nulmeridiaan was, later verplaatst naar Greenwich. In het Louvre willen de mensen dan weer weten waar (in het boek) de conservator werd vermoord en of de Mona Lisa nu daadwerkelijk een zelfportret is van Leonardo, want was dat geen homofiel? Onder het motto Cracking The Da Vinci Code organiseert een plaatselijk reisbureau zelfs een rondleiding die alle locaties uit het boek aandoet en de toeristen ertoe aanzet om zelf detective te spelen.
Overigens is het vorige boek van Dan Brown, De Bernini-koepel,opnieuw uitgebracht, en lokt nu ook massas lezers naar Rome.
Onwetendheid? Heiligschennis? De bedevaarders die Lourdes bezoeken, gaan ook maar af op een sprookje, en zou aartsvader Abraham werkelijk een verbond met God hebben gesloten op wat nu de Tempelberg heet in Jeruzalem? Meer fictieve reisbestemmingen.
Da Vinci Code: waarheid of nonsens?