De Kleine Cycladen: een Griekse droom
In het hoogseizoen een van de meest trendy en drukst bezochte eilanden van de Cycladen is Koufonisia in de tweede helft van september een oase van rust. Met lange, grotendeels verlaten paradijselijke stranden.
De Kleine Cycladen, gelegen tussen Amorgos en het grote Naxos, waren ooit dicht bevolkt, getuige daarvan de vele archeologische vondsten, ook op de eilandjes die vandaag onbewoond zijn. Wie echt weg van de wereld wil zijn, stapt van de boot op Donousa (110 inwoners), Iraklia (115) of Schinousa (206). Weinig kamers maar de verhuurders wachten je wel op aan de kade, zoals op de meeste Griekse eilanden. Ano Koufinisia (het tegenoverliggende Kato Koufonisia is onbewoond) heeft ruim 300 vaste inwoners maar dat worden er in juli en augustus tot 9000. Dan draaien de bars, winkels en restaurants op volle toeren. Bij Lefteris staan de vele tientallen tafeltjes in september nog tot op het zachte strand. Hier komen op de drukke zomeravonden meer dan duizend mensen eten, zegt de waard. De enige andere taverna die nog open is, Melissa, in de smalle hoofdstraat, serveert de lekkerste groene bonen die we ooit gegeten hebben. De verse auberginesla zit barstensvol look.
Hier en daar is nog een winkeltje open, de bakker en de supermarkt ook, de ticketshop (hoe zou je hier anders weer weggeraken?), maar voor de rest maakt het enige dorp van het eiland een eerder verlaten indruk. De meeste vakantiehuizen zijn gesloten.
Paradijselijke stranden
De meeste gasten zitten overdag aan het strand, aan een van de stranden ten oosten en noorden van het stadje om precies te zijn, allemaal binnen wandelafstand. Finikas en Harakopou zijn nog redelijk druk. Hoewel: wat is druk? Wij zijn stranden gewend waar vijf, hooguit tien mensen zitten, verspreid over minstens een paar kilometer dan nog. De gedachte aan een volgepakt strand is voor ons ondraaglijk.
Er liggen ook mensen in de grillige kleine baaien tussen de stranden, naakt meestal, als levende standbeelden op de scherpe rotsen. Het verste strand is Pori, een lange, paradijselijke bocht van fijn zand die zachtjes wegzakt in de zee, blauw en helder als op de mooiste foto's. We tellen tien, elf zonnebaders, sommige naakt, andere in zwembroek, monokini, bikini of zwempak. Niemand lijkt zich te storen aan de anderen, zelfs niet aan het ijdele stel dat heen en weer paradeert, hij grijs maar nog fit en scherp, zij jong en voorzien van ideale maten, beiden nadrukkelijk naakt. Kijk ons eens. Wie zou daar de ogen van weg kunnen houden? En wie zou dit schitterende strand daarom willen verlaten?
De dood van een sprinkhaan
Pori Beach heeft maar één taverna, Kalofego. Het is er even goed toeven als op het zand. Prima muziek (Bob Dylan, Johnny Cash, tropicalia, coole jazz, Griekse liederen...), lekker eten (verfijnde boerenkost), positieve vibes. In de zomer is er hier elke avond live muziek. Maar ook een massa mensen.
We logeren bij Anna, bij de oude haven. Meneer Anna verdient zijn brood als visser, zij heeft de ruime kamers, met groot terras, mooi en netjes ingericht. Ze ontvangt haar gasten met een warme uitbundigheid. Na een paar dagen voelen we ons helemaal thuis bij haar, en op dit kleine mooie eiland. Ook al laten we één slachtoffer na: de sprinkhaan die ons een halve nacht heeft wakker gehouden. Nooit geweten dat zo'n klein lichaam zo'n oorverdovend, hoogfluitend lawaai kon voortbrengen. Hij had het niet verdiend, de kleine deugniet, per ongeluk in onze kamer verzeild, achter de koelkast. En dan te zeggen dat we ons bij het slapengaan nog hadden afgevraagd waarom we hier zo weinig krekels hoorden. (Karel Michiels)
Anna's Rooms 0030 22850 71061