Pathetische leugenaars
Ik kan al lang niet meer zonder bijgedachten naar de koers kijken. Om bijvoorbeeld de Ronde van Frankrijk uit te rijden, laat staan te winnen, moèt je haast wel doping gebruiken. De ontmaskering van Floyd Landis is de apotheose van een vernietigend proces dat al tientallen jaren aan de gang is. En dat zich afspeelt in hetzelfde criminele circuit als de drughandel en de vetmesterij. (Jeff Hoeyberghs)
België is in de duistere dopingindustrie altijd een voortrekker geweest, later gevolgd door de Verenigde Staten, Italië en nu ook España por favor! Ons beruchte sjoemel-gen, ontstaan om de overheid te naaien, heeft zich verspreid naar andere landen. Een arts of trainer wordt in het topsportwereldje eerder tot een held gebombardeerd als hij een middeltje weet om te ontsnappen aan een positieve dopingtest dan wanneer hij aanraadt om geen doping te gebruiken. Iederéén weet tegenwoordig hoe hij een pot belge moet prepareren, een cocktail van stimulerende drugs op basis van amfetamine. De Belgen zijn al lang niet meer de enige bedriegers in het peleton.
Zelfs àls we de dopingjacht nog zouden opvoeren, onder druk van de publieke opinie, de strijd is nooit te winnen. Biochemisch kan je telkens weer nieuwe middelen ontwikkelen die niet op te sporen zijn. Dat is een eeuwigdurend kat-en-muisspel, en de muis weet dat de kans dat ze gepakt zal worden bijzonder klein is.
Het enige wat kan helpen om de dopingplaag te bestrijden, is dat voormalige dopinggebruikers hun stem laten horen. Ik heb me laten misleiden toen ik jong was en draag daar de rest van mijn leven de gevolgen van. Net zoals slachtoffers van kindermisbruik dertig jaar na datum hun verhaal doen, of druggebruikers terugkijken op hun leven. Waarom zou de samenleving zich inspannen om de sportlui te beschermen tegen dopinggebruik als die sportlui zelf niet naar buiten komen met hun klachten? En zou het voor de hele bevolking niet een prachtige catharsis zijn als Eddy Merckx zou opstaan en roepen: “Help! Dit was fout?”
Maar dat is allicht ijdele hoop. De identiteit van de meeste topsporters is in hun ‘formatieve’ periode (tussen 15 en 24 jaar) danig vervormd. Je moet al een heel sterke persoonlijkheid zijn om in het openbaar te durven erkennen dat je doping gebruikt hebt. Zeker als je dan al je eretekens moet doorgeven. Maar dan nog: wat is eer? Niemand wil toch met een gemaakte glimlach de kist in?
GEEF MIJ MAAR EEN ROKER
Doping is een gif met trage werking. Marco Pantani was evengoed verslaafd aan EPO als aan cocaïne. Zo dicht liggen drugs en doping bij elkaar. Hard drugs en doping zijn ook veel schadelijker dan tabak, en kijk hoe fanatiek we daar tegen te keer gaan. Als je stopt met roken, herstelt het lichaam zich. Drugs hebben een blijvende invloed op het neurohormonale systeem. Ze maken je voor de rest van je leven afhankelijk en dus gehandicapt. Geef mij dan maar een roker met een kuchje.
DOPINGGEBRUIK OP KOSTEN VAN DE BELASTINGBETALER
U denkt misschien dat wielrennen een uithoudingssport is, maar in feite gaat het om een uitputtingssport. Profrenners gaan niet duurzaam om met hun lichaam en leggen voor de rest van hun leven een hypotheek op hun wellness. Wat het grote publiek op zich niet lijkt te interesseren. De wielerfans zien liever een renner gedopeerd een berg oprijden dan hijgend afhaken. Ze vergeten dan wel de maatschappelijke kost van dopinggebruik in rekening te brengen. Sportlui die doping geslikt of gespoten hebben, blijven vaak tot aan hun dood afhankelijk van de openbare gezondheidszorg. Je dient het lichaam stoffen toe die het zelf ook aanmaakt en zo beschadig je de organen die die stoffen produceren. De eigen hormoonproductie valt stil. EPO-gebruikers zullen bijvoorbeeld veel sneller bloedarmoede krijgen. Ze moeten dan later, op kosten van de gemeenschap!, voortdurend nieuwe EPO toegediend krijgen. En vaak ook potentieverhogende middelen, als ze zich vergrepen hebben aan ‘groeiverbeteraars’ zoals die ook door de vetmesters gebruikt worden.
Doping veroorzaakt ook tal van blessures. Pezen, gewrichtsbanden en botten kan je niet sterker maken, vandaar al die verrekkingen, peesontstekingen, tendinitisproblemen, allemaal klachten die gerangschikt worden onder ‘overbelasting’. Tja, dat klopt. Je kan misschien wel de motor van een machine opfokken, maar niet de machine zelf. In een 2pk’tje steek je toch geen Porsche-motor?
Het is een soort koopreflex die ons naar sport doet kijken. In feite ‘kopen’ we sport. We vergeten daarbij wel de kleine lettertjes in het contract te lezen: “U zult later financieel verantwoordelijk gesteld worden voor de medische kosten van deze renners.”
Er zullen altijd mensen zijn die zeggen dat ze in ruil daarvoor dan toch een mooi spektakel hebben gekregen. Er wordt al zoveel belastinggeld over de balk gegooid. Hier hébben we tenminste nog iets aan. Ik kan die mensen geen ongelijk geven. Maar mijn persoonlijk kijkplezier is door het bedrog van de renners en hun entourage al lang vergald. Daarvoor hoefde ik niet op de val van Floyd Landis te wachten.
MISTER BELGIUM
Twee jaar geleden zat ik voor het eerst in de jury van de Mister Belgium-verkiezing. Ik was ervan overtuigd dat de helft van de kandidaten anabole steroïden had gebruikt en heb daar toen ook een punt van gemaakt, tot ongenoegen van al die gedopeerde deelnemers en hun trainers. Dit jaar heeft de organisatie al ingegrepen tijdens de voorselecties maar omdat de Mister Belgium-verkiezing geen sportwedstrijd is, zijn er geen overheidscontroles.
Ik krijg nogal wat bodybuilders over de vloer in De Wellness Kliniek. Meestal willen ze niet eens toegeven dat ze doping gebruikt hebben maar ik zie dat natuurlijk meteen. Die mensen vertonen hetzelfde gedrag als druggebruikers, en uiteindelijk zijn het ook druggebruikers. En dus pathetische leugenaars, zoals de meeste coureurs. Zweren op het hoofd van hun kinderen dat ze nooit iets geslikt hebben. Wie gelooft u nog? (Jeff Hoeyberghs)