Kinderen na 40: is dat wel normaal?

Wendy Van Wanten en moeder Clijsters waren samen zwanger met hun (schoon)dochter. Wendy en Katrijn bevallen allebei in mei. Wendy’s kleinkind zal dus tante moeten zeggen tegen Wendy’s kind, ook al zijn ze even oud. Ook Kim Clijsters en haar moeder Els verkeren in die toch wel hachelijke situatie. Hoe is het voor een kind om als een ‘tante’ te worden geboren? Is het voor zo’n kind nog wel duidelijk hoe het gezin in elkaar zit? 



Nergens wordt de clash tussen cultuur en natuur zo dramatisch geïllustreerd als in de leeftijd van de moeders bij hun eerste zwangerschap. De leeftijd waarop de westerse vrouw haar eerste kind krijgt is in de afgelopen generatie erg gestegen. Dit heeft alles te maken met de effectieve contraceptie. Zowel de pil als de spiraal zijn in de zestiger jaren aan hun opmars begonnen. De seksuele vrijheid ging hierdoor enorm vooruit. Voor het eerst werden seks en voortplanting losgekoppeld. Vrouwen konden liefhebben zonder onvermijdelijke kinderbinding en mannen verloren hun verantwoordelijkheidszin over geslachtsgemeenschap in het kader van risico op levenslange binding.

De pil en emancipatie

Tegelijk konden de moderne democratische inzichten voor goed in marmer gebeiteld worden: het enige overblijvende biogrammatische verschil tussen man en vrouw werd met de pil weggemaaid. Iedereen was nu ook seksueel gelijk en dus moest iedereen ook gelijke kansen krijgen op het gebied van zelfontplooiing. Het onderwijs werd gedemocratiseerd en vrouwen hadden recht op dezelfde financiële onafhankelijkheid als mannen. De moeder aan de haard werd vervangen door de vrijgevochten uitwerkende moeder.

De plicht bij het recht

Een carrière buitenshuis werd voor de moderne vrouw veeleer een plicht dan een recht. Immers, veertig jaar geleden kon een man nog een gans gezin kon onderhouden en op 20 jaar tijd en daarbovenop nog vlotjes een huis met vier of vijf slaapkamers afbetalen. Nu kom je met twee lonen amper rond voor de huur van een flatje en de vaak noodzakelijke twee auto’s per gezin. Kinderen kosten tegenwoordig handenvol geld dus wordt het aantal alsmaar beperkt.

Zwangerschap is strafbaar

In ons huidige economische model worden zwangerschappen bij jongere moeders erg ontmoedigd, niet alleen moreel maar ook economisch. Daar waar meneer pasrtoor er de rem op zette al die jaren geleden, is die rol nu overgenomen door het onderwijs en de socale realitiet. Leraressen in de middelbare school verliezen al hun autoriteit ten opzichte van een zwangere leerlinge. Zwangere moeders hebben immers biogrammatisch veruit de hoogste moraliteit en respect, en ondermijnen dus die van de steriele onderwijzeres. Ook de mannelijke leraar weet niet hoe hij nog autoriteit kan uitoefenen tegenover een leerlinge die plots de goddelijke status van stammmoeder kijgt. Excommunicatie is dus het geijkte antwoord: zwangere leerlingen -van welke leeftijd dan ook- zijn niet langer welkom in ons 'beste onderwijs ter wereld'. Maatschappelijk gezien is de druk voor eigen carrière op de vrouw evenzeer onverenigbaar met de allesoverstijgende moederrol. En zo geraakten we verzeild in een zedige wereld, ondanks de zogenaamde algehele seksuele vrijheid.

Jonge moeders beste moeders

Biologisch bieden zwangerschappen bij jonge moeders nochtans vele voordelen:

Jonge moeders
- worden veel makkelijker zwanger, zelfs als kunstmatige bevruchting nodig is vanwege een minder vruchtbare partner.
- hebben minder hormoonbehandeling nodig. 
- hebben minder miskramen. 
- bevallen makkelijker.
- hebben een betere kans op maximaal gezonde babies.
- recuperen sneller en kunnen meer energie opbrengen voor de opvoeding van hun kinderen. 
- hebben een kleinere generatiekloof met hun spruiten, wat de opvoeding vergemakkelijkt.
- kunnen hun moeders als jonge grootmoeders inschakelen om de kinderlast te helpen verlichten. 
- hebben nog een groot deel actief leven voor zich wanneer de kinderen het huis verlaten. Vaak bouwen zij dan hun meest succesvolle carrière uit, omdat ze tussen de 40 en 50 sociaal in hoger aanzien staan. 
-  hebben langer plezier van hun kleinkinderen. Op hun beurt kunnen ze beter bijdragen aan de hulp bij het groot trekken van hun nageslacht. 
- brengen ook meer vruchtbare kinderen ter wereld. Ze krijgen meer kleinkinderen.

Het wankelende gezinsmodel

Het gezin is een kunstmatige uitvinding die dateert van nadat de mensen in een landbouwcultuur op een vaste plaats gingen vertoeven zo’n 10.000 jaar geleden. Bezit werd toen essentieel voor de voortplantingskansen. Tot dan hadden de mensen - als jager-plunderaar - immers in een groter stamverband gefunctioneerd waar de kinderlast werd verdeeld over alle vrouwen van de stam. Plots werden vader en moeder als hoofdopvoeders naar voren geschoven. Waar een kind de mannelijkheid leerde van de hele mannelijke stam werd nu de vader het meer exclusieve rolmodel. De vaderlijke en moederlijke identiteit zijn dus belangrijk in een samenleving waarin de kinderen in een gesloten gezinsstructuur moeten worden opgevoed. Oma’s en tantes vervullen een erg secundaire rol. Of een kind nu beseft dat het tante is of nicht is enkel van belang in het aanleren van het kunstmatige gezinspatroon. Essentieel heeft dat besef niets met zijn mentaal welzijn te maken. Een gebrek aan een degelijk mannelijk, vadermodel en vrouwelijk, moedermodel, daarentegen wel.

Terug van weggeweest

Waar en paar generaties geleden iedereen nog in contact kwam met landbouw en veeteelt, is het aantal landbouwers nu tot een verwaarloosbare fractie herleid. En daarmee is de mens dus opnieuw onafhankelijk van zijn stuk grond geworden en weer wat meer met zijn rondtrekkende natuur in contact, zij het dan buiten het biogrammatische stammensysteem. We zijn dus in een pijnlijke overgangszone aanbeland: De beste leeftijd om een kind te krijgen in onze cultuur verschilt nog steeds van het biogrammatische ideaal. In een stamverband, waar een ontwikkelende tiener zwanger wordt, worden haar gebrek aan ervaring en sociale status ruimschoots gecompenseerd door de rest van de vrouwen in de stam, de moederlijke grootmoeder en tantes op kop. In onze grootschalige iedereen-gelijk-economie is een kind voor een moeder die haar carrière al gemaakt heeft al een grote energiezuiger. Voor een jonge vrouw, die gelijklopend met het opvoeden van een kind ook nog moet zorgen dat de rekeningen betaald worden en maatschappelijk vooruit wil komen, is zo’n babietje een onoverkomelijke lastpost.

De prijs van de ijdelheid

Neen, vandaag is het thuis kunnen blijven om een kind de moederlijk zorg en borstvoeding te geven - waar het biogrammatisch gesproken het volste recht op heeft - een uitzonderlijke luxe geworden. Eigenlijk is het nog enkel weggelegd voor vrouwen die zich ondersteund weten door mannen die – in hun eentje - genoeg verdienen om een gezin te onderhouden conform de moderne normen en waarden. Dat we hier een biologische grens voorbij zijn gegaan is duidelijk in het aantal gevallen van onvruchtbaarheid en medisch veroorzaakte zwangerschappen. Dat we deze evolutie dringend moeten terugdraaien spreekt alleen maar van gezond verstand. De praktijk ervan zal moeten samen gaan met het opwaarderen van onze biogrammatische grondvesten van de mensensoort, en tegelijk met de erkenning dat niet iedereen gelijk is. Dat we in onze verscheidenheid mekaar nodig hebben in een veel groter dan het enge gezinsverband.

Hoop

De signalen die Wendy en haar schoondchter en Kim en haar moeder ons geven zijn broodnodige succesverhalen voor het verdwaalde mensdom. De goddelijkheid van de zwagerschap kunnen vertegenwoordigen in eenzelfde gezin is een groot geschenk van moeder natuur. Onze wanhopige wereld trekt er zich aan op. In schrijnend contrast met de epidemische ongewilde kinderloosheid en het maatschappelijke disrespect voor dit hoogste goed zetten deze BBV’s (bolbuikige bekende vrouwen) ons allemaal terug met onze voeten in de aarde: God zij dank. (Jeff Hoeyberghs)









© Vivat.be 2020