Doe het met fluor

In Groot-Brittannië zijn een aantal zepen, tandpasta's en mondwaters in drie grote winkelketens uit de handel gehaald omdat de producten triclosan bevatten, een chemische stof die al meer dan 30 jaar als antibacterieel middel gebruikt wordt. Maar hoe zat het nu ook weer met de fluor in de tandpasta? 



We doen al decennia lang fluor in het water en in de tandpasta. Veel gezonder kan een product niet zijn, denk je dan, maar daar dachten ze vijftig jaar geleden anders over. Toen heette fluor nog een uiterst giftige chemische stof te zijn, schadelijk voor mens en milieu, maar jammer genoeg ook onmisbaar voor de productie van atoombommen. Recent vrijgekomen documenten uit die tijd erkennen het gevaar, maar werden door de Amerikaanse overheid geheim gehouden om de toekomst van de fluorindustrie niet op het spel te zetten. In het Journal of the American Dental Association zou in 1948 zelfs een uitvoerige studie moeten verschenen zijn over de nefaste invloed van fluor op de tanden, maar die werd gecensureerd door de machtige Atomic Energy Commission (AEC), tijdens de Koude Oorlog onmiskenbaar de enige echte vierde macht.

De eerste rechtszaken tegen het atoombomprogramma hadden niets te maken met straling, wel alles met fluor. De stof zou zich via de tanden ook ophopen in de botten, met een verhoogd aantal stressfacturen tot gevolg. Onderzoek met dieren wijst uit dat fluor een negatief effect heeft op de werking van het centrale zenuwstelsel. Toen dokter Phyllis Mullenix, een toxicologe verbonden aan het Forsyth Dental Center in Boston, hieromtrent verder onderzoek wou verrichten, weigerde de NIH haar een beurs te verstrekken omdat ‘fluor geen effecten heeft op het centrale zenuwstelsel.’ In een als top secret geklasseerd document uit 1944 van het Manhattan Project (het atoombomprogramma) werd nochtans precies het tegengestelde beweerd. ‘Klinisch bewijsmateriaal wijst erop dat uranium hexafluoride wel eens een ingrijpende invloed zou kunnen hebben op het centrale zenuwstelsel, die eerder bepaald wordt door de fluorcomponent dan door het uranium.’

Toen Mullenix een paar jaar voorgesteld werd aan een oude man die haar zou kunnen helpen bij het onderzoek dat ze uitvoerde, bleek dat Harold C. Hodge te zijn, destijds als toxicoloog nauw betrokken bij het Manhattan Project (en dus ook bij de cover-up), vandaag wellicht ’s werelds grootste fluorautoriteit. Een objectieve bron, als het ware. Vergeet vanavond uw tanden niet te poetsen.










© Vivat.be 2020