Nieuwe verzamel-cd van The Velvet Underground
Een cd van The Velvet Underground hoort thuis in de collectie van iedere rechtgeaarde muziekliefhebber. Wie nog niet beschikt over een album van deze legendarische groep kan dit hiaat nu opvullen door de aankoop van de nieuwe compilatie-cd die sinds april van dit jaar op de Europese markt losgelaten werd. The Velvet Underground, met als artistieke exponenten de geniale tekst- en muziekschrijvers Lou Reed en John Cale, beïnvloedde generaties rockmuzikanten en groepen. Zeker in de jaren negentig bereikte de cultstatus van deze gewezen huisgroep van Andy Warhol buitengewone proporties.
The Velvet Underground was al een echte punkband tien jaar voor de opkomst van deze muziekstroming. Dit werd weerspiegeld in hun levensstijl, drugsgebruik en "attitude". Muzikaal kan je ze evenwel moeilijk vergelijken met de punkmuziek. Met songs als "Heroin", "I'm waiting for my man" en "White Light/White Heat" brachten ze een nieuwe definitie van rock and roll.
De groep vormde zich begin jaren '60 rond Lou Reed en John Cale, die er gitarist Sterling Morrison (een studiegenoot van Lou Reed die al met hem speelde in obscure groepjes) en drummer Maureen Tucker bijhaalden (in het prille begin bewerkte Angus MacLise de drums, maar deze verliet de groep nog voor het eerste optreden). Lou Reed zocht toen al een tijdje een uitlaatklep voor zijn poëzie en avant-garde kunst en leek met John Cale een gelijkgestemde ziel gevonden te hebben. Het was de start van een turbulente professionele en vriendschapsrelatie.
Eind 1965 werden ze ontdekt door kunstpaus Andy Warhol tijdens een optreden in één of andere louche bar. Andy Warhol was onmiddellijk verkocht en werd manager van de groep, die zou gaan fungeren als de huisgroep van Warhol's "Exploding Plastic Inevitable Show". Op aandringen van Warhol moest de groep de komst van de blonde zangeres Nico aanvaarden, die op hun eerste plaat enkele nummers inzong. De eerste plaat kreeg dan ook toepasselijk de naam "The Velvet Underground and Nico". Deze plaat bleef onopgemerkt door het grote publiek, maar sommige nummers ("Heroin", "I'm waiting for my man") kregen in beperkte middens al snel een cultstatus. Al na de eerste plaat braken de eerste strubbelingen in de groep los en zangeres Nico ging haar eigen weg. Niet lang daarna verzuurde ook de relatie met Andy Warhol.
In 1967 kwam "White Light/White Heat" uit en ook dit tweede album kende geen succes. Nog geen jaar later begonnen de ruzies tussen Lou Reed en John Cale, de twee muzikale geniën van de groep, uit de hand te lopen. Lou Reed kwam als overwinnaar uit de machtsstrijd en John Cale verliet de groep en begon aan een succesvolle solocarrière. Met de groep ging het steeds verder bergafwaarts. Het derde album "The Velvet Underground" leverde nog enkele mooie nummers op. Toen Lou Reed na het vierde album "Loaded" de groep de rug toekeerde, was de groep op sterven na dood. Er verscheen nog één plaat zonder Lou Reed.
In 1993 kwamen de originele bandleden terug bij elkaar voor een succesvolle reünietour, maar al snel zorgden de terugkerende ruzies tussen Reed en Cale voor een abrupt einde.
In april 2003 werd dus een nieuwe verzamel-cd op het publiek losgelaten. De groep, die tijdens zijn echte bestaan nauwelijks succes kende en daar eigenlijk niet zoveel om maalde, heeft intussen wel een cultstatus verworven. Dit komt onder meer door de belangrijke invloed die ze uitoefenden op latere muziekgroepen en muzikanten, maar ook omdat ze aan de basis lagen van een revolutie in de muziekwereld met diepe invloeden op rock, new wave en punk. De vakkennis, het talent, het genie en het solosucces van opperhoofden Lou Reed en John Cale zijn natuurlijk ook niet vreemd aan hun recente succes.
Nummers :
1. Sweet Jane (4:07) / 2. I'm Sticking With You (2:29) / 3. I'm Waiting For The Man (4:42) / 4. What Goes On (4:33) / 5. White Light/White Heat (2:47) / 6. All Tomorrow's Parties (5:59) / 7. Pale Blue Eyes (5:44) / 8. Femme Fatale (2:40) / 9. Heroin (7:11) / 10. Here She Comes Now (2:03) / 11. Stephanie Says (2:51) / 12. Venus In Furs (5:10) / 13. Beginning To See The Light (4:48) / 14. I Heard Her Call My Name (4:38) / 15. Some Kinda Love (3:40) / 16. I Can't Stand It (3:23) / 17. Sunday Morning (2:55) / 18. Rock And Roll (4:49).
Paul Willems
The Velvet Underground was al een echte punkband tien jaar voor de opkomst van deze muziekstroming. Dit werd weerspiegeld in hun levensstijl, drugsgebruik en "attitude". Muzikaal kan je ze evenwel moeilijk vergelijken met de punkmuziek. Met songs als "Heroin", "I'm waiting for my man" en "White Light/White Heat" brachten ze een nieuwe definitie van rock and roll.
De groep vormde zich begin jaren '60 rond Lou Reed en John Cale, die er gitarist Sterling Morrison (een studiegenoot van Lou Reed die al met hem speelde in obscure groepjes) en drummer Maureen Tucker bijhaalden (in het prille begin bewerkte Angus MacLise de drums, maar deze verliet de groep nog voor het eerste optreden). Lou Reed zocht toen al een tijdje een uitlaatklep voor zijn poëzie en avant-garde kunst en leek met John Cale een gelijkgestemde ziel gevonden te hebben. Het was de start van een turbulente professionele en vriendschapsrelatie.
Eind 1965 werden ze ontdekt door kunstpaus Andy Warhol tijdens een optreden in één of andere louche bar. Andy Warhol was onmiddellijk verkocht en werd manager van de groep, die zou gaan fungeren als de huisgroep van Warhol's "Exploding Plastic Inevitable Show". Op aandringen van Warhol moest de groep de komst van de blonde zangeres Nico aanvaarden, die op hun eerste plaat enkele nummers inzong. De eerste plaat kreeg dan ook toepasselijk de naam "The Velvet Underground and Nico". Deze plaat bleef onopgemerkt door het grote publiek, maar sommige nummers ("Heroin", "I'm waiting for my man") kregen in beperkte middens al snel een cultstatus. Al na de eerste plaat braken de eerste strubbelingen in de groep los en zangeres Nico ging haar eigen weg. Niet lang daarna verzuurde ook de relatie met Andy Warhol.
In 1967 kwam "White Light/White Heat" uit en ook dit tweede album kende geen succes. Nog geen jaar later begonnen de ruzies tussen Lou Reed en John Cale, de twee muzikale geniën van de groep, uit de hand te lopen. Lou Reed kwam als overwinnaar uit de machtsstrijd en John Cale verliet de groep en begon aan een succesvolle solocarrière. Met de groep ging het steeds verder bergafwaarts. Het derde album "The Velvet Underground" leverde nog enkele mooie nummers op. Toen Lou Reed na het vierde album "Loaded" de groep de rug toekeerde, was de groep op sterven na dood. Er verscheen nog één plaat zonder Lou Reed.
In 1993 kwamen de originele bandleden terug bij elkaar voor een succesvolle reünietour, maar al snel zorgden de terugkerende ruzies tussen Reed en Cale voor een abrupt einde.
In april 2003 werd dus een nieuwe verzamel-cd op het publiek losgelaten. De groep, die tijdens zijn echte bestaan nauwelijks succes kende en daar eigenlijk niet zoveel om maalde, heeft intussen wel een cultstatus verworven. Dit komt onder meer door de belangrijke invloed die ze uitoefenden op latere muziekgroepen en muzikanten, maar ook omdat ze aan de basis lagen van een revolutie in de muziekwereld met diepe invloeden op rock, new wave en punk. De vakkennis, het talent, het genie en het solosucces van opperhoofden Lou Reed en John Cale zijn natuurlijk ook niet vreemd aan hun recente succes.
De nieuwe verzamel-cd : The Very Best of The Velvet Underground.
Released door Universal Polydor 065 625-2, Europe, April 2003Nummers :
1. Sweet Jane (4:07) / 2. I'm Sticking With You (2:29) / 3. I'm Waiting For The Man (4:42) / 4. What Goes On (4:33) / 5. White Light/White Heat (2:47) / 6. All Tomorrow's Parties (5:59) / 7. Pale Blue Eyes (5:44) / 8. Femme Fatale (2:40) / 9. Heroin (7:11) / 10. Here She Comes Now (2:03) / 11. Stephanie Says (2:51) / 12. Venus In Furs (5:10) / 13. Beginning To See The Light (4:48) / 14. I Heard Her Call My Name (4:38) / 15. Some Kinda Love (3:40) / 16. I Can't Stand It (3:23) / 17. Sunday Morning (2:55) / 18. Rock And Roll (4:49).
The Velvet Underground Archive
Links voor The Velvet Underground
Paul Willems