John Lennon leeft (in Parijs)

Op 8 december is het 25 jaar geleden dat Mark Chapman in New York John Lennon vermoordde. In de

te Parijs loopt nog tot mei een tentoonstelling over de meest geliefde en meest kunstzinnige Beatle.
 

---

Nog voor de echte ingang van de expositieruimtes, voor de tijdlijn en de eerste muziekfragmenten, in de schaduw van een muur vol foto’s van John Lennon, staat een onopvallend rood hokje. De meeste bezoekers van de tentoonstelling John Lennon

lopen er achteloos voorbij maar ik hoor Lennons stem en wil weten wat hij hier al te vertellen heeft. In het luisterhok weerklinkt het laatste interview dat hij gegeven heeft, maandagmorgen om tien uur voor RKO Radio, opgenomen in het kantoor van zijn appartement in de Dakota building. 

“Waar zijn de mensen met wie ik ben opgegroeid?” vraagt John Lennon zich af. “Ik ben hier, hoe is het met jullie, de sixties group, de mensen die de Viëtnamoorlog hebben overleefd, de drugs en de betogingen? Zijn jullie er zonder kleerscheuren doorgekomen? Waren de jaren ’70 niet verschrikkelijk? Wel, laten we de jaren ’80 beter maken. We kunnen nog altijd zelf bepalen hoe we het gaan aanpakken. We hebben er nog altijd zelf controle over. Ik geloof nog altijd in liefde. Ik geloof nog altijd in vrede. Ik geloof nog altijd in positief denken.”

Gelukkig heeft Lennon de eighties niet moeten meemaken, met de opkomst van yups en beursgoeroe’s. Hij zou danig teleurgesteld zijn in zijn generatiegenoten. Lennon praat in het interview ook over zijn rol als artiest in de maatschappij. “Ik probeer uit te drukken hoe wij ons voelen, niet hoe we ons moeten voelen, niet als leider of predikant. Artiesten moeten reflecteren wat wij zijn.” Zeg dat hij het zelf gezegd heeft.
 

Je werd in de jaren ’60 en ’70 geacht een uitgesproken voorkeur te hebben voor de Rolling Stones of

. Hield je van The Beatles, dan was je net iets braver en gezagsgetrouwer, iets slimmer misschien ook, en meestal ook iets gladder, zoals de liedjes van de Fab Four. Fans van de Stones waren wat ruiger en opstandiger, liever Keith Richards dan Paul McCartney, eerder (I can’t get no) Satisfaction dan All you need is love.

De dood van John Lennon markeerde het einde van een tijdperk. Wie zou ooit nog zo verbeten durven opkomen voor de rechten van de Working class hero of Power to the people? Welke zanger zou ooit nog zo’n onbeschaamd naïeve en toch waarachtige meezingers schrijven als Imagine, Jealous guy, Instant karma, Happy Xmas? Het waren stuk voor stuk nummers die zich in het collectieve geheugen hadden genesteld en mee mijn wereldbeeld hadden gevormd.

Natuurlijk was John Lennon zelf geen Working Class Hero. Hoe zou hij dan ooit Power To The People kunnen brengen? Imagine is en blijft een brok mierzoete puberpoëzie, Give Peace A Chance een zeurderig kampvuurlied. Woman is een alledaagse love song, Happy Xmas (War is over) een melige kersthit. Instant Karma! heeft Lennon wellicht zelf nooit gevonden en Cold Turkey is alleen verteerbaar voor verslaafden. Zijn beste werk dateert trouwens van de sixties, toen hij nog bij The Beatles zat.
Heiligschennis? John Lennon wàs geen heilige en als Yoko Ono de geschiedenis herschrijft (zoals ze op de tentoonstelling toch een beetje doet), mogen wij het ook. U verkiest toch de versie van een fan? Schitterende songschrijver, die Lennon. Leefde op het ritme van de tijd en putte daaruit de inspiratie om de dromen, de frustraties en de verzuchtingen van een hele generatie te verwoorden. Awoert Brian Ferry, Jealous Guy is van John Lennon. Borrowed Time: een verrassend lekkere brok rockreggae, en hebt u al eens goed geluisterd naar Watching The Wheels, pure poëzie met een hoog filosofisch gehalte maar tegelijk ook een loepzuivere popsong? Waarvan Lennon er alleszins een pak meer heeft geschreven dan het overgrote deel van zijn collega’s. 38 classic tracks on 2 CD’s: 19 op 1 cd had ook gekund maar zou John Lennon toch te kort gedaan hebben. En Yoko weet het uiteraard altijd beter. (KM)