Ishtar naar Songfestival: voor of tegen?

Stom volksdeuntje of prachtig folkloristisch miniatuur? De Vlamingen die zich geroepen voelden om mee te stemmen tijdens Eurosong lieten er geen twijfel over bestaan: voor hen is O Julissi van Ishtar een wereldlied.


 

'Een achterlijk en debiel nummer,' zei Herman Brusselmans op de Nederlandse televisie. 'Ishtar bestaat uit merendeels klassiek geschoolde muzikanten die een repertoire putten uit Europese volksmuziek,' schreef De Standaard. Ze spelen dat niet trouw aan de bron, maar verwerken de melodieën naar een eigen stijl, waarin strijkers en rietblazers elkaar mooi in evenwicht houden.'

Zo verschillend kunnen we muziek ervaren. Het zal ons worst wezen wie ons land in Belgrado vertegenwoordigt maar de preselecties van Eurosongs maken wel interessante discussies los over muzikale smaken en voorkeuren. O Julissi (de rest van de nonsenstitel is intussen geschrapt) klinkt zo anders dan wat we dagelijks op de radio geserveerd krijgen, van Radio 1 en Klara tot Q en Minerva, dat we er op zijn minst van opkijken en onwillekeurig een mening vormen. Wat op zich al een prestatie is: spaarzaam zijn de songs die je nog aanspreken of confronteren.

Maar er heeft volgens mij nog iets gespeeld in het stemgedrag van de Vlamingen: de wat onbeholpen uitstraling van Soetkin (prachtige naam, 'zoet kind') Baptist (schitterende Vlaamse achternaam), de zangeres van Ishtar. Ze danst niet echt goed, haar gezicht wringt zich in rare expressies, en ze heeft zeker geen perfect lichaam. Wij, Vlamingen zien het liever zo: ze huppelt en dartelt spontaan als een lammetje in de wei, haar gezicht vertoont de mimiek van een zangeres die alles geeft en het hoogste bereik aankan, en ze heeft het lekkere lijf van een boerenmeid. Soetkin is een archetypisch Vlaams meisje, zo willen wij vertegenwoordigd worden in het buitenland.

Voor zover we dat hele Songfestival nog ernstig nemen natuurlijk. Ik betwijfel bijvoorbeeld sterk of Ishtar de vele homo's kan aanspreken die kicken op de camp van het gebeuren. Ik gun de groep eerder een succesrijke carrière in de Belgische theaters dan winst in Belgrado. Tot nader order is ABBA nog altijd de enige memorabele groep die veertig jaar Songfestival heeft opgeleverd. En zij zongen dan nog in een bestaande taal, voor iedereen verstaanbaar Engels. (Karel Michiels)









© Vivat.be 2020