David Bowie, de man die steeds opnieuw zichzelf uitvindt
Al van in het begin van zijn carrière bleek duidelijk dat David Bowie niet voor één gat te vangen was en experimenteerde met verschillende muziekstijlen en andere kunstgenres. Het maakte dat hij na verloop van tijd uitgroeide tot een fenomeen, zelfs mythische figuur, met een zeer veelzijdige persoonlijkheid, die zijn ding deed in verschillende werelden. Een portret naar aanleiding van de release van zijn nieuwe cd.
Inderdaad, David Bowie lanceerde op 8 september op spectaculaire wijze zijn nieuwste album : "Reality". Vooraleer u met deze plaat kennis te laten maken, willen we u even voorstellen aan het muzikale genie David Bowie en u confronteren met diens vele gezichten en omvangrijke, baanbrekende oeuvre.
Hoe het begon
David Bowie zag het levenslicht op 8 januari 1947 in het Engelse Brixton als David Robert Jones. Hij speelde al tijdens zijn tienerjaren in verschillende groepjes (onder meer als saxofonist), maar pas toen hij in 1966 op 19-jarige leeftijd David Bowie werd, met lang haar toen nog, leek het de goede richting uit te gaan. Zijn eerste singles flopten, maar in 1969 was het dan toch raak...en hoe! Het intussen legendarische "Space Oddity" klom pijlsnel in de Britse hitlijsten en Bowie's carrière was voorgoed vertrokken. Hij bracht met "The Man Who Sold The World" zijn eerste echte plaat uit (de vorige was een samenraapsel van singles) en in 1971 volgde "Hunky Dory" met onder meer de hits "Changes" en Life On Mars" (recent gecoverd door Jasper Steverlinck van de Belgische rockgroep Arid).
De volgende plaat betekende een mijlpaal in de geschiedenis van de hedendaagse muziek en dat bleek al van bij de release. Op "The Rise & Fall of Ziggy Stardust & The Spiders From Mars" mat Bowie zich in de gedaante van Ziggy Stardust een nieuwe persoonlijkheid. Ziggy Stardust zou slechts een korte periode meegaan als "personage", maar een blijvende invloed uitoefenen. Het was het begin van Bowie's status van superster met mythische omvang, die nog versterkt werd door de vernieuwende spectaculaire show die Bowie op poten had gezet en tijdens de tournee van 1972 overal ten beste gaf.
Bowie ging ook als producer aan de slag en dit voor bekende artiesten als Lou Reed, Mott The Hoople en Iggy Pop. Met deze laatste werkte hij onder meer aan diens succesplaat en mijlpaal "Lust For Life". Ze woonden beiden tijdens de jaren zeventig een tijd in Berlijn. Hij bleef verder platen maken, maar wilde eveneens andere kunstvormen verkennen en nieuwe ervaringen opdoen. Bowie waagde zich vanaf de tweede helft van de jaren zeventig aan een carrière op het witte doek. Zo speelde hij mee in de science fiction film "The Man Who Fell To Earth" en in 1982 nam hij de hoofdrol voor zijn rekening in "The Hunger" en speelde mee in "Merry Christmas Mr. Lawrence". Hij debuteerde zelfs op Broadway als "The Elefant Man".
Nog in de jaren zeventig bleef Bowie met de regelmaat van de klok nieuw materiaal uitbrengen. Toen hij nog in Oost-Duitsland verbleef, nam hij "Low" en Heroes" op. Het titelnummer van deze laatste plaat groeide uit tot één van zijn bekendste nummers.
Van de jaren '80 tot heden
De platen bleven elkaar opvolgen : "Lodger", Scary Monsters" en in 1983 het baanbrekende "Let's Dance" (waaruit verschillende grote hits volgden : het titelnummer en "China Girl"), waarmee hij nogmaals zichzelf opnieuw uitvond en weer een andere richting insloeg. Tijdens zijn carrière bleef Bowie steeds met genres experimenteren en knutselen en daarom kan je hem nooit in een vakje stoppen.
Omdat hij vond dat hij aan iets nieuws toe was besloot David Bowie in 1988 een nieuwe richting in te slagen, zijn solocarrière stop of op zijn minst in de koelkast te zetten en een groep op te richten : Tin Machine. Consternatie alom. Toch bleek deze zet aanvankelijk een succes en verkocht de groep uiteindelijk een paar miljoen platen. In 1992 bleek het verhaal over en Bowie ging opnieuw solo. "Black Tie White Noise" werd opnieuw een mijlpaal, een soort terugblik op alles wat hij in het verleden had gedaan in de muziek. Bowie bleef zich in de volgende jaren heruitvinden en nieuwe genres uitproberen, combineren en lanceren (soul, rock, dance, drum'n bass,...).
Nu is er dus een nieuwe plaat : "Reality", een waardige opvolger voor "Heathen", dat vorig jaar gelanceerd werd.
"Reality"
Op 8 september 2003 vond de wereldwijde release plaats van "Reality", het nieuwe album van David Bowie. Ter gelegenheid daarvan kon men in cinemazalen over gans de wereld van een "live" optreden van David Bowie gaan genieten, waarmee hij in Londen de plaat lanceerde. Mensen konden hem ook rechtstreeks vragen stellen, tenminste indien hun vraag op voorhand weerhouden werd. Ook in Brusselse cinemazalen kon je terecht om van het concert te genieten. David Bowie
i dan ook steeds zijn tijd ver vooruit geweest en heeft steeds gepoogd de nieuwste trends te volgen of zelf te zette. Zo kon je al enkele jaren geleden, toen het internet nog niet zo verspreid was als nu, een single van Bowie via het net downloaden.
"Reality" ligt qua stijl en sfeer eigenlijk een beetje in het verlengde van Bowie's vorige (en overigens schitterende) plaat "Heathen". De nummers van dat album waren wel ingetogener en minder luid. "Reality" is zijn meest "rockende" plaat in jaren geworden. De meeste nummers zijn van stevige signatuur : "noisy"! Onder de stillere nummers bevindt zich het prachtige "The Loneliest Guy". Er staan trouwens ook twee covers op "Reality". Bowie bewerkte het nummer "Pablo Picasso" van Jonathan "Egyptian Reggae" Richman en een nummer van Ronnie Spector (Try Some, Buy Some). Het nieuwe album is in ieder geval een voltreffer en zal ongetwijfeld een succesverhaal worden bij de platenboer. Bowie heeft de laatste jaren verschillende steengoede albums uitgebracht en "Reality" vormt een uitstekende aanvulling voor 's mans reeds indrukwekkende oeuvre.
Nummers op "Reality" :
- New Killer Star
- Pablo Picasso
- Never Get Old
- The Loneliest Guy
- Looking For Water
- She'll Drive The Big Car
- Days
- Fall Dog Bombs The Moon
- Try Some, Buy Some
- Reality
- Bring Me
Paul Willems