In memoriam: Lei Clijsters (1956-2009)
Een voetballer met ballen. Een trainer met maten. Een vader die met zijn dochter alleen maar het beste voorhad. Een mens die wel eens misbegrepen werd maar zichzelf nooit verloochend heeft. Afscheid van Lei Clijsters.
Als voetballer heeft Lei Clijsters zijn gloriemoment beleefd op 17 juni 1990, om kwart over vijf om precies te zijn. De Rode Duivels speelden in Verona hun tweede groepswedstrijd op de Mondiale, het WK voetbal in Italië. De bondscoach, wijlen Guy Thys, had een tactisch plannetje klaargestoomd met Lei in een ongewone hoofdrol, wat voor de wedstrijd tot enige onrust leidde in het team, en nog meer bij de pers. Clijsters was trouwens zelf niet onverdeeld gelukkig met de beslissing maar hield wijselijk zijn mond.
In de vijftiende minuut van die memorabele match tegen Uruguay snoerden Thys en Clijsters alle kritikasters de mond. Heeft Lei ooit zo'n mooi, krachtig doelpunt gescoord, met het hoofd nog wel? Zijn de Belgische supporters sindsdien ooit nog zo uitgelaten geweest, tenzij misschien later in diezelfde wedstrijd, toen eerst Enzo Scifo en daarna Jan Ceulemans de bal tegen de netten trapten? En 's avonds natuurlijk, op het grote plein in Verona, waar de Belgen de zege uitbundig vierden.
Die goal typeerde Lei Clijsters als voetballer. Altijd kon je op hem rekenen, altijd stond hij paraat, op welke positie de trainer hem ook uitspeelde, welke taken hij hem ook toebedeelde. Hoewel we ons Lei natuurlijk vooral herinneren als de souvereine libero en aanvoerder van KV Mechelen, dat onder zijn leiding (en die van trainer Aad De Mos) kampioen van België werd (1989) en Europacup II won (1988).
Clijsters had tussen 1968 en 1986 al een hele carrière achter zich. Hij speelde achtereenvolgens voor Opitter, Club Brugge, Patro Eisden, SK Tongeren en THOR Waterschei (de voorganger van Racing Genk). Maar het was Aad De Mos die hem bij Mechelen de plaats en de ruimte gaf om uit te blinken. En om als verdediger de Gouden Schoen te winnen, de hoogste onderscheiding die een Belgische voetballer te beurt kan vallen. Lei heeft die Schoen overigens later verkocht voor een goed doel. Ook dat typeerde de man, onthecht van materiële verzuchtingen, toch niet met het doel om spullen te verzamelen. Wat is het belang van zo'n Gouden Schoen als je er het leven van een ziek kind mee kan redden?
Even sober en verstandig is Lei Clijsters omgegaan met de carrière van zijn dochter Kim. Hoe vaak zie je gelukkige vrouwen op de courts? Wie beleefde zoveel plezier aan het tennis als Kim? Wie heeft haar privacy zo goed weten te beschermen en respecteren? En vooral: aan wie had Kim dat allemaal te danken? Wie heeft voor haar het onderste uit de kan gehaald zonder haar ooit onder druk te zetten?
Tennisvader
Als voetbaltrainer mag Lei Clijsters dan al geen hoogvlieger geweest zijn (hoewel de jaren bij AA Gent toch niet slecht waren), als tennisvader kende hij zijn gelijke niet. Zonder hem zouden wij Kim Clijsters allicht nooit gekend hebben, of zou haar leven alleszins nooit zo evenwichtig verlopen zijn.
Natuurlijk kon Lei ook best een knorpot zijn, en een binnenvetter. Maar hij werd in zijn vak dan ook vaak geconfronteerd met domheid en onwetendheid. Intelligentie is niet altijd een surplus in de sport, waar de waan van de dag regeert. Wij zullen ons Lei Clijsters herinneren als een loyale, betrouwbare en zeer verstandige voetballer, kwaliteiten die hem ook sierden als mens.
Lei Clijsters is overleden aan kanker op 4 januari 2009.