Hoe platvloers is onze comedy?
Sommige Vlaamse comedians lijken tegenwoordig wel een wedstrijd in platitudes te houden. Of laten we zeggen: grappen over seks en diverse lichamelijke uitscheidingen.
Maar ze werken wel, die volstrekt onbeschaamde grappen over stront en seks, zo over de top dat ze niet meer platvloers zijn. Dan lijken ze plots eerder het komische equivalent van Gerrit Komrij's Kakafonie, of van Vochtige streken, de omstreden bestseller van Charlotte Roche. En heeft het fotonetwerk Flickr geen aparte pagina scatologie, volgens van Dale een voorkeur voor alles wat met uitwerpselen te maken heeft?
De publieke afkeer van pornografische en scatologische humor is in onze streken een relatief recent fenomeen. De opkomst van de bourgeoisie, vandaag de middenklasse van de bevolking, ging gepaard met een verkrampte verstrenging van de zeden die hele generaties het leven zuur heeft gemaakt. Hoewel 'volkse' humor in de cafés en op de werkvloer natuurlijk altijd welig is blijven tieren. En tegenwoordig ook op het internet, waar websites als Zatte Vrienden en (in Nederland) Geen Stijl tienduizenden aanhangers hebben. Platvloers? Politiek niet correct? Bevrijdend? Hoe je de grappen van Alex 'Analex' Agnew en andere comedians ook omschrijft, ze missen zelden of nooit hun doel. Op voorwaarde dat je iedere burgerlijke reflex van schaamte of verontwaardiging laat varen natuurlijk.
En zo kunnen wij natuurlijk ook onze bewondering voor Agnew en zijn kompanen rechtvaardigen. Enkele literaire referenties, een paar moeilijke woorden, en comedy krijgt plots een heel andere dimensie.
Anderhalf uur lachen met geslaagde grappen is even intens en minstens even ontspannend als een goed concert, of met een boek bij het vuur. Zelfs als die humor bij momenten seksistisch, racistisch of gewoon wansmakelijk overkomt. (KM)