De overspelige duif

Hoezo overspelig? Zijn duiven dan niet monogaam? De paren blijven inderdaad een leven lang bij elkaar om voor de kuikens te zorgen. Drie weken broeden, drie, vier weken opvoeden: dat kan een duif alleen niet aan. De wijfjes broeden ’s nachts, de mannetjes nemen een halve dag voor hun rekening. Tussen tien en drie kunnen de wijfjes zelf eten gaan zoeken om sterk te blijven.


Er zijn dus dagelijks twee momenten waarop er gewisseld wordt. Alleen tijdens die aflossing van de wacht kan het mannetje op overspel betrapt worden, en dat gebeurt dan ook. Meestal heeft het broedende vrouwtje niets in de gaten maar soms ziet ze ‘haar’ mannetje toevallig paren met een ander vrouwtje terwijl ze hem komt halen om de broedwacht over te nemen. Dan vliegt ze in duikvlucht op dat parende paar, niet om het mannetje aan te pakken maar wel dat andere vrouwtje. Uiteraard zal ze de vader van haar jongen geen schade berokkenen maar ze straft het gedrag wel af.

Dat gedrag zie je ook bij mensen. Vrouwen haten niet zozeer hun overspelige partner, vaak willen ze die zelfs behouden, dan wel de vrouw die hem ‘verleid’ heeft. ‘En omgekeerd dan?’ hoor ik de vrijgevochten vrouwen al roepen. De paarbereidheid van de wijfjes beperkt zich tot de uren rond de eisprong, wat de statistische pakkans natuurlijk aanzienlijk verkleint. Ik heb het tenminste nooit gezien, terwijl de genetische studies over duiven toch ontegensprekelijk in de richting van significante paternal fraud wijzen. Het zou natuurlijk ook kunnen dat de mannetjes er minder scènes rond maken, en vrouwelijk overspel daardoor voor de biologen veel moeilijker waarneembaar is. (Jeff Hoeyberghs) 

De parendans









© Vivat.be 2020