Vertellingen over het gemis
Antje De Boeck vertelt, Rony Verbiest verklankt het verdriet. Anna is een kleine voorstelling over grote gevoelens.
Laten we de oude definitie van Willem Kloos nog eens uit de kast halen: kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Als de Nederlandse dichter gelijk had, creëren Antje De Boeck en Rony Verbiest met Anna superieure podiumkunst. Zij, actrice, moeder en dochter, leest voor uit haar schrijfsels over de dood van haar vader. Hij, accordeonvirtuoos, speler van het gemis, verklankt het verdriet en de weemoed. Veel zuiverder en waardiger kan je zulke verscheurende gevoelens niet uitdrukken. Het is de intense, haast beklemmende aanhef van een mooie, fijngevoelige voorstelling.
De hoofdbrok van de avond is een bewerkt verhaal van de Spaanse schrijver Merce Rodoreda, Colometa. Antje De Boeck vertelt (ze leest niet voor), Ronny zet muzikale punten, accenten, vraag- en uitroeptekens (hij speelt niet echt composities). Drie keer zingt Antje mee een wiegeliedje, een Spaans liefdeslied en als afsluiter Besame Mucho met hese stem, eerder gefluisterd, verzucht zelfs. Terwijl Rony soleert, kijkt zij naar het publiek, naar iedere toeschouwer afzonderlijk zo lijkt het wel, met een sterke, ondoorgrondelijke blik, een mysterieuze glimlach om de lippen, de Mona Lisa in (pdw)s De vloek van Vlimovost.
Even overtuigend en innemend is Antje De Boeck als vertelster. Ze spreekt heerlijk mooi Nederlands, van het soort dat je nog maar zelden hoort op de planken en al helemaal niet op televisie, helder proza dat klinkt als spreektaal. Het verhaal speelt zich af in de jaren 30, ten tijde van de Spaanse revolutie. Een prille liefde in Barcelona, bloemen van kinderen, manlief naar de oorlog, honger en armoede, en misschien toch nog een happy end. De geschiedenis van de 20ste eeuw samengebald in een love story. De Boeck lijkt het allemaal persoonlijk beleefd te hebben. Ze acteert het ik-personage met liefde en vakmanschap. Anna zou ook een luisterspel kunnen zijn, zondagavond op Radio 1, maar de mimiek van Antje De Boeck is goud waard. Ook een sublieme expressie van emoties.
Zo weet de actrice haar publiek ruim 75 minuten in de ban te houden, zonder onderbreking, en wekt samen met Verbiest de gloed op van de ware vertelkunst. Wij kunnen ons niet zo meteen een Vlaamse actrice voor de geest roepen die Jan Decleir (of andere mannen) in die discipline ooit naar de kroon heeft gestoken. Tip: ga naar Anna kijken in een kleine zaal. Liever de huiskamersfeer van het knusse, zij het wat versleten CC De Ster in Willebroek dan de afstand in een groot stadstheater.
(Karel Michiels/De Standaard)