Ik, Rodin
Er zijn van die voorstellingen die nog dagenlang in je hoofd blijven rondspoken. ‘Eu, Rodin’ is intens danstheater over de passionele haat-liefdeverhouding tussen Auguste Rodin en Camille Claudel.
Camille verschijnt op het podium. Ze plaatst een microfoon en roept een rauwe kreet. Ze haalt nog een microfoon, en nog een, en nog een, en nog een, tot het hele podium vol microfoons staat. Zo begint ‘Eu, Rodin’ (‘Ik, Rodin’), een intrigerende combinatie van dans, muziek, monoloog en visuele expressie. Een fascinerend gezelschap ook. Op het toneel Esther Cloet van het Ballet van Vlaanderen en Constantin Chiriac, directeur van het theater Radu Stanca in Boekarest en gevierd Roemeens acteur. Achter de schermen de internationaal gerenommeerde choreograaf Marc Bogaerts (Koninklijk Ballet van Denemarken, Deutsche Oper Berlin, New York, Bilbao…) en de Waalse auteur Patrick Roegiers. En dat kwam onlangs zomaar allemaal samen in Cultureel Centrum Achterolmen in Maaseik, mee op initiatief van de burgemeester. Je hoeft niet altijd naar Antwerpen of Brussel te gaan om hoogstaande cultuur te zien.
De Roemeense teksten van Chiriac worden vertaald in het Frans en verschijnen op een scherm boven het podium. Fundamentele, gebalde zinnen en verzen zijn het, de lichtjes verheven reacties en bedenkingen van Rodin. Esther Cloet danst haar emoties, zonder een woord te zeggen, en ze doet dat bijzonder mooi en expressief. De dialoog tussen man en vrouw is kristalhelder, ook al praten beiden tegen dovemansoren.
Rodin vernedert Camille, hij beschimpt en verstoot haar, met woorden, blikken en agressie. Je ziet en voelt het voor je ogen gebeuren, met behulp van enkele schitterend gekozen decorelementen. De microfoons, de kleren, de verf, de pop. Na amper een uur is het voorbij en blijf je beklemd zitten. Om vrijwel meteen luid te applaudisseren, samen met de rest van de zaal, en zonder nadenken recht te staan voor een ovatie.
En toch maar één keer te zien in dit land. Hallo, theaterbureaus? Mag het af en toe ook ietsje meer zijn?