De tien ultieme chick-flicks
Manlief naar het voetbal of naar een vergadering? Roep dochters, zussen en vriendinnen bij elkaar, nestel je voor je toestel met een fles wijn en een doos chocolaatjes en stop een heerlijke chick-flick in de dvd-speler. De tien leukste, grappigste, en meest triestige ‘vrouwenfilms’ op een rijtje:
1. Breakfast at Tiffany’s. (1961, Blake Edwards) De onbetwiste nummer 1 der chick-flicks met mooie liedjes, prachtige outfits, grappige momenten en huilmomenten, en natuurlijk het obligate happy end. Voor anderhalf uur zijn we zelf even de übercharmante Holly Golightly die alle mannenharten sneller doet slaan. Een goeie vervanger (ook met Audrey Hepburn) die hier opnieuw een gesofisticeerd meisje neerzet dat geplaagd wordt door hormonen en in een onmogelijke liefdesrelatie verzeilt, is Sabrina (1954, Billy Wilder).
2. Bridget Jones’ diary (2001, Sharon McGuire) Verpersoonlijken wordt natuurlijk wel erg gemakkelijk wanneer de heldin met dezelfde kwaaltjes kampt als de meesten onder ons: permanent op dieet, hopeloos verliefd op haar baas en in een semipermanente staat van verlegenheid gebracht door haar eigen klunzigheid. De film is een pak luchtiger dan de vorige, maar er zit genoeg romantiek in om ons toch een onvervalst ‘feel good’ moment te bezorgen aan het eind.
3. Brief Encounter (1946, David Lean) Voor een potje intens janken en diep ongelukkig zijn in zwart/wit. Twee getrouwde mensen ontmoeten elkaar, worden verliefd, maar beseffen dat hun liefde onmogelijk is. Voorzie na deze film best een extra doos Kleenex en een tweede, vrolijkere film.
4. Sleepless in Seattle (1993, Nora Ephron) Het succesrecept van Nora Ephron: Meg Ryan, die voor de tragikomische noot zorgt, en Tom Hanks, de ideale schoonzoon, zorgen voor een kabbelend anderhalf uurtje (glim)lachen en op het einde komt alles goed. He gets the girl. Te vervangen door You’ve got mail (1998, Nora Ephron): zelfde regisseuse, zelfde hoofdrolspelers, zelfde recept. Zet Billy Crystal in de plaats van Tom Hanks en de humor bereikt nieuwe hoogten in When Harry met Sally (1989, Rob Reiner): beter, snediger, sneller.
5. It Happened One Night (1934, Frank Capra). Deze oer-screwball comedy die vijf Oscars won in 1934 is grappig, intelligent, een beetje romantisch en maar een heel klein beetje gedateerd. Een verwend, eigenwijs rijkeluismeisje loopt weg om te trouwen en komt onderweg zichzelf en de man van haar dromen tegen. Wie niet houdt van zwart-wit films vindt een equivalent, zij het dan van minder niveau, bij What Women Want (2000, Nancy Meyers), al wordt de plot hier omgekeerd: Mel Gibson is een succesvolle womanizer die plots de gedachten van vrouwen kan lezen en hierdoor tot nieuwe inzichten komt in zijn eigen karakter. En passant vindt hij, u raadde het al, de vrouw van zijn leven.
6. Pillow Talk (1959, Michael Gordon). De ongelooflijke charme van Rock Hudson maken het gebrek eraan bij Doris Day ruimschoots goed in deze situation comedy die enkele fantastische slapstickmomenten bevat. De tandem Hudson-Day deed het allemaal nog eens over in Lover come Back, (1961, Delbert Mann) en in Send me No Flowers (1964, Norman Jewison), maar geen van beide zijn zo grappig als Pillow Talk.
7. Moonstruck (1987, Norman Jewison) Ontroerende en grappige karakters in deze romantische komedie met Cher, die in een driehoeksverhouding zit met Danny Aiello en Nicholas Cage. Daarnaast zijn er een pak grappige, romantische nevenintriges en ook puik acteerwerk dat ervoor zorgt dat je de film makkelijk twee keer na elkaar zou kunnen bekijken. Zelfs geschikt voor de meer gevoelige man!
8. Pride and Prejudice (1940, Robert Z. Leonard) Deze film is niet gemaakt om de lachspieren te bewegen, noch om zwaar op het gemoed te werken; hij dient simpelweg om je mee te slepen in een grote golf van verliefdheid op de mysterieuze Mister Darcy, een van de meest aantrekkelijke figuren uit de film- en romangeschiedenis, en dit ongeacht of hij nu wordt vertolkt door hartenbreker Laurence Olivier of – in de remake - door mister cool&classy Colin Firth. (1995, Simon Langton)
9. Meet Joe Black (1998, Martin Brest) Het is niet simpelweg kwijlen bij het zicht van Brad Pitt in dit mooie verhaal over een doodsengel en een afgestorvene die nog niet klaar is om te vertrekken uit het aardse bestaan. In de traditie van Heaven can Wait en Michael krijgen we een verhaal met een moraal, een liefdeshistorie én een min-of-meer happy end. Eentje dat gegarandeerd gepaard gaat met tranen, al vecht je er nog zo hard tegen.
10. Notting Hill (1999, Roger Mitchell) is een luchtige, vrolijke Britse komedie die je met gemak kan volgen ook als de wijnvoorraad al wat geslonken is. Hugh Grant is zijn Brits-gesofisticeerde witty zelf, zijn blik wekt instant medelijden op, en hij is ook nog eens sexy as hell. Meer is er eigenlijk niet nodig voor een goeie chick-flick, wat geïllustreerd wordt in al die andere films opgebouwd rond de ‘king of romantic comedy’ Hugh: Four Weddings and a Funeral (1994, Mike Newell), About a Boy (2002, Chris Weitz), Two Weeks Notice (2002, Mark Lawrence), Love actually (2003, Richard Curtis)... de lijst is schier eindeloos, de films onderling verwisselbaar, de tegenspeelsters idem, en het effect is telkens een blij humeur. Wat wil een mens nog meer?